Hondenschool Dot

Kijk, luister en leer van je hond

Een persoonlijk verhaal:

Mensen uit mijn omgeving hebben me vaak gevraagd waarom ik na jaren alleen collies gehad te hebben, voor een Ierse Setter koos.

Maar ik heb niet gekozen, dat deed Dot.

Zij koos een lichaam waarmee ze kon rennen, iets wat ze als collie het liefste deed, maar niet meer kon vanwege haar hernia.

Zij koos zelfs haar eigen naam: Hoop.

 

Het verhaal van Dot en Hoop

 Een verhaal van geloof, hoop en liefde.

Sinds ik de workshop “Communiceren met dieren” bij dierentolk Cobi gevolgd heb, is er veel veranderd in mijn leven.

Niet alleen heb ik geleerd hoe te praten met dieren, ik leer steeds meer over wat er allemaal mogelijk is.

Bijvoorbeeld over wat er gebeurd na een overlijden en dat dieren vaak terugkomen in een ander lichaam.

Zo had ik altijd het gevoel dat mijn reu Noble, dezelfde was als mijn eerste reu.

Dat gevoel bleek tijdens de workshop te kloppen: Hij wilde graag weer bij mij terugkomen en deed dat 14 maanden na zijn overlijden.

Dit gebeurde jaren voordat ik Cobi leerde kennen.

Het proces van Noble’s terugkeer heb ik dan ook niet zo bewust meegemaakt als wat er met Dot gebeurde.

Het vertrek van Dot

Dot was de laatste hond uit mijn colliegezin. Zeer dierbaar, net als alle collies voor haar.

Helaas kreeg ze last van haar rug, waardoor ze niet meer kon wat ze eigenlijk wilde doen. Ondanks dat bleef ze tot het laatste moment zin hebben om te werken en veel lol te maken.

De laatste week met haar is er één om te onthouden, zoveel plezier hadden we.

Haar vertrek kwam voor mij heel plotseling, ik was er niet op voorbereid.

Mijn kat Pebbles wel, zij liep me de hele week al letterlijk voor mijn voeten en bleef Dot maar kopjes geven. Pebbles nam afscheid op haar manier.

Dot werd op zaterdagochtend ziek en overleed in de nacht van zondag op maandag. Een behoorlijk traumatisch weekend voor ons allebei.

Nadat Dot bij de dierenarts ingeslapen was, nam ik haar mee naar huis en legde haar in de woonkamer.

Direct daarna kwam haar boodschap binnen, heel dringend en 3x achter elkaar zei ze: “Ik kom terug”.

Die nacht werd me duidelijk dat ze van plan was rond de Kerst terug te komen.

Dat leek erg snel, het was 19 september, maar ik nam het zonder meer van haar aan. Ik was zo verdrietig om haar vertrek en heel blij dat ze aangaf terug te willen komen.

De zoektocht

In de weken na het vertrek van Dot werd duidelijk waarom ze weggegaan was. Aan dierentolk en vriendin Cobi gaf ze door dat ze terug wilde komen in een gezond lichaam, zodat ze weer kon rennen en vooral jagen.

Maar we hadden een probleem, we wisten niet hoe ze eruit zou zien of waar ze geboren zou worden. Hoe moesten we haar vinden?

Tien dagen na haar overlijden, kreeg ik plots geen contact meer met haar. Even dacht ik dat ze alweer onderweg terug was, maar dat leek veel te vroeg.

Zes weken is meestal de minimale tijd dat een ziel boven blijft.

Tijd die nodig is om tot rust te komen en te wennen aan de overgang, voordat de voorbereiding begint voor een eventuele terugkeer.

Zowel Cobi, als ik kregen in het begin veel beelden en boodschappen door, maar ze waren nogal wisselend en verwarrend. Het was moeilijk er een duidelijke conclusie uit te trekken.

Eind november kreeg ik met Dot zelf weer contact, warm en vol liefde. Gelukkig, nu wist ik zeker dat ze onderweg was. Misschien zelfs al geboren.

Cobi had nu een duidelijke boodschap gekregen dat zij degene zou zijn die mij moest waarschuwen waar Dot zou zijn. Maar dat ik snel moest handelen omdat ze anders weg zou zijn.

Bij de gedachte dat ik te laat zou zijn, sloeg bij mij de angst toe.

Ik vroeg aan iedereen in mijn omgeving uit te kijken naar pups en mij te waarschuwen. We hadden geen idee waar we naar moesten zoeken, maar iedereen hielp mee. Wat een lieve mensen!

Het enige waar ik op kon vertrouwen was, dat ik zodra ik Dot zou zien, zou weten dat zij het was.

Cobi kreeg meer beelden te zien van een grote hond bij mij.

En ja, eindelijk kreeg ik ook een beeld van Dot in haar nieuwe lichaam. Ze liep achter me aan te rennen met lange flapperende oren. Een pup van een maand of vijf, hoog, smal en donkerbruin.

Dus toch een jachthond? Dot had wel aangegeven dat ze wilde gaan jagen. Maar bedoelde ze dat letterlijk?

Zenuwslopend waren deze weken.

Cobi kreeg een nieuw beeld door van een nest pups onder de kerstboom, dus we gingen ervan uit dat ze dan geboren zou zijn of dat ik haar dan gevonden zou hebben.

Ruim een jaar geleden had Cobi al eens het beeld van een Ierse Setter bij mij gezien, maar omdat ik daar om gelachen had ( wat moest ik nu met een jachthond? Ik ben herdershonden gewend), dacht ze er niet meer aan.

Nu kwam dat beeld van een Ierse Setter weer terug bij Cobi en toen zij op marktplaats naar pups zocht vond ze een advertentie met de titel: ‘Ierse Setter verwacht kerstkindjes’.

Ze wist het zeker: Dat was het!!

Meteen belde ze me en ik op mijn beurt belde de fokker. Ik stond op de lijst voor een teefje, als eerste!

Gevonden

Maar nu nog afwachten of mijn pupje erbij zat en hoe moest ik haar aanwijzen? Daarvoor had ik foto’s van de pups apart nodig. Gelukkig deed de fokker niet moeilijk en beloofde aparte foto’s te maken.

Nu we wisten dat ze eraan kwam wilde ik haar geen Dot meer noemen, want die hond was ze niet meer.

Eerder had Dot doorgegeven Faith of Hope mooi te vinden, zelf vond ik Joy een passende naam.

Maar ik kon niet kiezen tussen Hope of Joy.

Uiteindelijk besliste zij, het werd Hoop, gewoon op zijn Nederlands.

Twee dagen voor de geboorte liet Hoop nog zien dat ze een roze bandje om had. De fokker gebruikte gekleurde bandjes om de pups uit elkaar te kunnen houden.

En nu maar wachten…

Eerste Kerstdag kreeg ik eindelijk een mail van de fokker dat de pups op Kerstavond geboren waren, ze stuurde foto’s mee.

Als vanzelf koos ik er eentje om als eerste aan te klikken, midden in de rij.

Ik wist, nog voordat ik het roze bandje zag, dat zij het was.



Geen twijfel mogelijk dit was Hoop, daarvoor Dot.

Onze zoektocht was eindelijk over, ze was er weer!

 

Wat een onvoorstelbare 3 maanden:

Verdriet om haar vertrek, hoop op haar terugkeer, maar vooral het geloof en vertrouwen in liefde die werkelijk over alle grenzen gaat.

We zijn weer samen…